20131124

කවියා සංවේදනා පළකරන්නෙක්‌ විය යුතුයි -නන්දන වීරසිංහ



http://sphotos-g.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/557558_3705012950613_485321972_n.jpgනන්දන වීරසිංහ

කවියා සංවේදනා පළකරන්නෙක්‌ විය යුතුයි

"රැයකරා ගමන" පද්‍ය නිර්මාණ එකතුව සඳහා මෙවර රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මානයෙන් හා විෙද්‍යාදය සාහිත්‍ය සම්මානයෙන් පිදුම් ලද නන්දන වීරසිංහ සිය ප්‍රකාශන මාධ්‍ය ලෙස කවිය තෝරා ගනිමින් දශක තුනකට ආසන්න කාලයක්‌ නිර්මාණකරණයේ යෙදෙන්නෙකි. 1984 දී "ගිංගඟේ විලාපය" නමින් කවි එකතුවක්‌ පළ කරමින් ඇරැඹි ඔහුගේ ගමන "කිරි සුවදැති රාත්‍රිය" "සක්‍යතාව නම් වෙමි" "ගිරග" "මහත් සඳ පිණිබිඳු" "චන්ද්‍ර බිම්බ" ආදී කවි එකතුවලින් ශක්‌තිමත් වූ අතර ඒ නිර්මාණ අතරින් බහුතරයක්‌ ඇගයීමට ලක්‌වීම ද සුවිශේෂ කාරණයකි. සිළුමිණ කර්තෘ මණ්‌ඩලයේ වසර 15 ක පමණ කාලයක්‌ සේවය කළ නන්දන වීරසිංහ "පුන්කළස" සහ "සියපත" සාහිත්‍යය අතිරේකවල ආරම්භක සංස්‌කාරකවරයා ද විය. පහතින් පෙළගැසෙන්නේ ඔහු හා කළ සම්මුඛ සාකච්ඡාවක සංක්‍ෂිප්ත සටහනකි.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP6SnU25HxGmSxSX6FP_f3VIyH2KBV4Sqrh5x407GOWDbimkr7GTRipuJ8xf2g45LChe2Ain2GnAeJmMwKkmzbQfK3dQLVKVfRGQ46JrS-Lw6-LqfSdc8vqDNJnqEFkZ2su0Ed_4V-Bpg/s1600/Going+into+the+night-Nandana+Weerasinghe+fp.jpg

  • "රැයකරා ගමන" කවි එකතුව පිළිබඳ, ඔබේම අදහස්‌ විමසන්නට කැමතියි?
"චන්ද්‍ර බිම්බ" ලියා වසර පහක කාලයක්‌ ගතවීමෙන් පසුවයි රැය කරා ගමන පළ කෙරෙන්නේ. බොහෝ දෙනෙක්‌ මත පළ කළා මම මේ කවි එකතුව ඔස්‌සේ අද්‍යතන දේශපාලන, ආර්ථික දශාව පිළිබඳ මගේ මතය දක්‌වන්නට උත්සාහ කරනවා කියා. නමුත් එබඳු යමක්‌ මෙහි නැති බවයි මගේ අදහස. මෙය හුදකලා වුණු පෞද්ගලික යමක්‌ කියා අයකුට කියන්න පුළුවන්. වියුක්‌ත දාර්ශනික සංකල්ප ඉදිරිපත් කිරීමට දරණ උත්සාහයකුත් නොවේ. එක්‌තරා ආකාරයකින් ජීවිතය පිළිබඳ අවලෝකනයක යෙදීමක්‌. මගේ සංවේදනා පළ කිරීම හැරෙන්නට මතවාදයක්‌ ගොඩනැගීමට මා උත්සාහ කළේ නැතැයි කියන කාරණය පැහැදිලිව කිව යුතුයි. මේ සමාජ සන්දර්භයන්ට මුහුණ දෙන පුද්ගලයාම කවියේ කථිකයා වූ විට ඇතැම් විට සමාජයට වැරදි දෙයක්‌ දෙන බව මා හිතනවා. එනිසා පරිණත ජීවිතාවලෝකනයක යෙදෙන පුද්ගලයකු මේ කවිවලට විෂය වුණු බවයි මගේ හැඟීම.

මා එසේ කිව්වත් මේ නිර්මාණවල විනිශ්චයකරුවා වන්නේ කවි කියවන රසිකයා බව මා විශ්වාස කරනවා. මගේ සංවේදනා කොයි ආකාරයෙන් පළ කෙරුණත් ඒවා තමන්ගේ කියෑවීම තුළ විග්‍රහ කරගන්නට රසිකයාට තිබෙන අයිතියට මා ගරු කරනවා.

මේ කවිවල දේශපාලනික දශාවක්‌ නොවන බව ඔබ කිව්වත් බොහෝ කවිවල යටි අරුතින් ඔබ ඔබේ දේශපාලනය කවිය හා ආබද්ධ කරන බව මා දකිනවා.

රැය කරා ගමනෙහි එන එක්‌ කවියක විජයබා රජු ගැන කියෑවෙනවා. ඔහු යුද්ධ කරලා විශාල ජයග්‍රහණයක්‌ අත්පත් කර ගත්තා. ඒත් ඒ ජයග්‍රහණය ඔහුගේ පෞද්ගලික ප්‍රයෝජනයට ගත්තේ නැහැ. විජයබා පිළිරුවට පේනවා තමා වටා සිටි මහා සෙනඟ අද නැති බව. අද සිටින්නේ ගහකොළ කුරුල්ලන් පමණයි. පිළිරුව තේරුම් ගන්නවා ජයග්‍රහණ කියන්නේ තාවකාලික දේ පමණක්‌ බව. අදත් එබඳු පුද්ගලයන් සිටිනවා. නමුත් මට වුවමනා වුණේ මේ ජීවිත යථාර්ථය විජයබා පිළිරුව පාදක කොටගෙන පෙන්වා දෙන්නයි. එය යම් පුද්ගලයකු හෝ යමකුගේ දේශපාලන හැසිරීම ඉලක්‌ක කොට ලියෑවුණක්‌ නොවේ. මා පවා ජීවිතය තුළ අත්දුටු දේ පිළිබඳ කළ ඉදිරිපත් කිරීමයි.

මේ තිබෙන ආර්ථික දේශපාලන සන්දර්භය අප ග්‍රහණය කරගත යුත්තේ කොහොමද කියා කල්පනා කිරීමට නිර්මාණකරුවකු පෙළඹිය යුතුයි. එහෙත් ඒ සඳහා යම් ශික්‍ෂණයක්‌ තිබෙනවා. ආවේගයන්ට වහල් වී මේ සමාජ විචල්‍යයන් අර්ථ ගැන්විය හැකි වන්නේ නැහැ. මේවා කියන්න ඕනේ කොහොමද කියා අපි සොයා පාදා ගත යුතුයි.

මා හිතනවා අද වන විට පොදුවේ මුළු ලෝකයේම සාහිත්‍යය ප්‍රකාශනය තුළ ආවේග සංසිඳුණු උසස්‌ ගතියක්‌ තිබෙනවා කියා. ඒ ශික්‍ෂණය මගේ කවිවල රඳවා ගන්නටත් මා උත්සාහ කරනවා. මට හිතෙන දේ මගේ අදහස ඒ අයුරින් ම සමාජගත කරන්නට කවියකු ලෙස මා උත්සාහ කරන්නේ නැහැ. එය කිසියම් ආකාරයකට අර්ථ පූර්ණ, භාවපූර්ණ වූ සියුම් සංවේදනාත්මක ආකාරයකට විතැන් කොට ඉදිරිපත් කිරිමයි කළ යුත්තේ. මා යොදා ගන්නා අනුභූතීන්, අත්දැකීම් අවසානයේ සියුම් කථනයකට යොමු විය යුතුයි. ඒ කථනයමයි කවියාගේ භාෂාවේ තිබෙන්නේත්. මේ සියලු අනුභූතීන් පිළිබඳ විමර්ශනයක යෙදිලා ඔහු මිශ්‍රණයක්‌ හදනවා කවිය ඇසුරින්. ඉන් යමක්‌ තේරුම් ගන්නට පුළුවන්.

කවිය කියන්නේ තමා ගැන කරන ප්‍රචාරණයක්‌ නොවන බව අවබෝධ කර ගත යුතුයි. තමා ම පෙනී සිටිමින් තමා ගැන වහසි බස්‌ දොඩන ආකාරයක්‌ නොවිය යුතුයි. මෙය සරලව විග්‍රහ කරනවා නම් කවිය මතවාදයන් ඉදිරිපත් නොකළ යුතුයි කියා කියන්න පුළුවන්. වෙනත් අයකුට මේ පිළිබඳ වෙනත් මතයක්‌ තිබෙන්නට පුළුවන්. නමුත් මුලිනුත් පැවසූ පරිදි මා විශ්වාස කරනවා කවියා සංවේදනා ඉදිරිපත් කරන්නකු වියයුතුයි කියලා.

  • "කවි බස" වඩාත් කතා බහට ලක්‌වන අංගයක්‌.
    ඔබ ඒ පිළිබඳ යම් අදහසක්‌ දරනවාද?
නිර්මාණයේ යෙදෙන විට මගේ වස්‌තු විෂය ඉක්‌මවා යැමේදී බිහිවන බස මා යොදා ගන්නා කවි බස බව කිව යුතුයි. එය සම්භාව්‍ය සාහිත්‍යය වෙන්න පුළුවන්. ජීව බස වෙන්න පුළුවන්. සමකාලීන ලේඛන භාවිතය වෙන්න පුළුවන්. එහෙත් බොහෝ දුරට මා උත්සාහ කරන්නේ සාමාන්‍ය වචනවලින් සියුම් අරුත් දනවන්නයි. එය මහා විශාල හාස්‌කමකුත් නොවේ. කොහොම වුණත් අපි රැහේ බසට අරුත් සැපයීමකුත් කළ යුතුයි. එය සාමාන්‍ය බසම අපූර්ව ආකාරයකට යොදා ගැනීමක්‌ විය යුතුයි.

මා කවි ලිවීම නිසාම බොහෝ දෝෂ දර්ශනවලට ලක්‌වී තිබෙනවා. ඇතැම් විට ඒ බොහෝ චෝදනා නිර්මාණකරවා හා නිර්මාණකරණය පිළිබඳ අනවබෝධයෙන් ඉදිරිපත් වන්නක්‌. මෙය යම් යම් සොයා බැලීම් කරමින් යන ගමනක්‌. වැරදීම් සිදුවන්න පුළුවන්. නිර්මාණ මටසිලිටු වන්නේ එබඳු ප්‍රයත්නයකින් පමණයි.

සම්මාන, ඇගයීම් ලැබුණාය කියා ලොකු පාඨක පිරිසක්‌ මට ඇත්තේ නෑ. මගේ පොත් දාහකටත් වැඩිය අලෙවි වුණා කියා බොරුවට පුරසාරම් දොඩවන්න මට වුවමනාවක්‌ නෑ. "ගිං ගඟේ විලාපය" වැනි කෘතියක්‌ සම්මාන ඇගයීම්වලට ලක්‌ නොවූවත් එහි කවි කටපාඩමින් කියන්න පුළුවන් පාඨක පිරිසකුත් සිටිනවා.

විරිත් භාවිතය හෝ සදැස්‌ නිසදැස්‌ ආර පිළිබඳ ඔබ කෙබඳු අදහසක ද සිටින්නේ

අපේ සාම්ප්‍රදායික විරිත්වලට මා ගරු කරනවා. නමුත් වස්‌තු විෂය හා විරිත නොගැලපෙන විට මා විරිත් පිළිබඳ සැලකිල්ලක්‌ දක්‌වන්නේ නෑ. ඇතැම් කවිවල දී විරිත් භාවිත කරන අවස්‌ථාවන් තියෙනවා. ඒ කවියට අවශ්‍ය ප්‍රකාශනය ලබාදීම සඳහා "රැය කරා ගමන" පොතේ එන "බ්‍රොaහයර් දසුන" වැනි කවියක දී සමුද්‍රඝෝෂ විරිත භාවිත කළා. යම් කාව්‍ය සන්දර්භයක්‌ විරිතක්‌ ඉල්ලා සිටින්නේ නම් එය අපේ සාම්ප්‍රදායික විරිතකින් උවත් ඉදිරිපත් කිරීමට මා සූදානම්.

පැරණි කවියා භාවිත කළ කාව්‍යානුභූතීන් හුදෙක්‌ අලංකාරයට මුල්තැන දීම නිසා විරිත් මත රැඳෙන්නට සිදු වී යෑයි අපට අදහස්‌ කළ නොහැකි ද?

විරිත්වලට ප්‍රමුඛත්වය දෙමින් පද්‍ය නිර්මාණය කළ එදා සමාජය මේ තරම් බරපතළ තත්ත්වයකට පත් වී තිබුණේ නැහැ. 19 වැනි සියවසෙන් පසු කවිය විශාල පරිවර්තනයකට ලක්‌වුණා. කිසියම් චලනයක්‌ කවියට පිවිස වීමේ දී ඔය තත්ත්වය බලපානවා. සමාජ වුවමනාවක්‌ අනුව කවිය වෙනස්‌ වීමේ ඓතිහාසික භෞතිකවාදයක්‌ අපේ කවිය තුළ දැකිය හැකියි. මා ලියන කවියේ විරිත් ලක්‍ෂණ, රිද්ම ලක්‍ෂණ මා කියන්න උත්සාහ කරන දේ අනුව භාවිත කළ යුතුයි. එබඳු අවස්‌ථාවකදී සම්මත නිද්‍රdගත විරිතේ රැඳෙන්නට මට හැකියාවක්‌ නැහැ. මගේ පමණක්‌ නොවේ අද ලියෑවෙන බොහෝ කවිවලින් ඒ බව පැහැදිලි වෙනවා.

  • නූතන සාහිත්‍ය සමාජය තුළ කවිය කෙරෙහි වන උද්යෝගය පිළිබඳ ඔබ සෑහීමකට පත් වෙනවා ද?
කවියාට මේ වනවිට විශාල හඬක්‌ තිබෙනවා. බූන්දි ඩොට්‌ කොම්  වැනි වෙබ් අඩවියක්‌ බලන විට කවිය තමන්ගේ ප්‍රබල ප්‍රකාශන මාධ්‍ය ලෙස භාවිත කරන තරුණ පෙළක්‌ සිටින බව පෙනෙනවා. වෙනදා ගීත රචනයට ඇදී ගිය අය වේගයෙන් කවියට ඇදී එන බවක්‌ පෙනෙනවා. මෙය සුභ ලකුණක්‌ ලෙසයි මා දකින්නේ. මෙයින් අපට පැහැදිලි වෙනවා කවියට හිමි තැන කවිය විසින්ම තීරණය කරන බව.

  • අලුත් කවි පරපුර ගැන ඔබට යමක්‌ කිව හැකි ද?
ලක්‍ෂාන්ත අතුකොරළ, ප්‍රදීප් සාරංග කුමාර, සංජීවනී කුස්‌තුරිආරච්චි, අනිල් නිශාන්ත, රෝහණ පොතුලියෑද්ද, උපුල් සේනාධීරගේ වැනි පිරිසක්‌ අද වඩාත් ප්‍රබල ලෙස කවිය සිය ප්‍රකාශන මාධ්‍ය කොටගෙන තිබෙනවා. නමුත් ඔවුන්ගේ මතවාදවලට වඩා ඔවුන්ගේ සංවේදනා ඉදිරිපත් වෙනවා නම් වඩාත් සාර්ථක බවයි මගේ හැඟීම. කවි ලිවීමෙන්ම ශික්‍ෂණභාවයක්‌ ගොඩනඟාගත යුතුයි. අප අතර ඒ පිළිබඳ සුසංවාදයක්‌ ඇතිවිය යුතුයි. එබඳු අදහස්‌ මතුකරගත හැකිවන්නේ විවෘත කතිකාවක්‌ තුළින් පමණයි.

  • කවිවලට "මාර්කට්‌ එකක්‌" නෑ කියනවා.
ප්‍රකාශකයා විසිනුයි මේ මතය සමාජගත කර තිබෙන්නේ. තමන් ප්‍රකාශයට පත් කරන කෘතියටවත් පාඨක අවධානය යොමු කරන්නට ඔවුන් කටයුතු කරන්නේ නැහැ. අද ඇතැම් ප්‍රකාශන ආයතනවල අලෙවි ප්‍රවර්ධකයන් ලෙස කටයුතු කරන්නේ කිරිපිටි විකුණූ පුද්ගලයන්. ඔවුන්ට සාහිත්‍යය කෘතියක්‌ හා වෙළෙඳ භාණ්‌ඩයක්‌ අතර වෙනස තේරුම් ගැනීමේ හැකියාවක්‌ ඇත්තේ නැහැ.

ඇතැම් ප්‍රකාශන මහත්වරු මට යෝජනා කළා නවකතාවක්‌ ලිව්වොත් විකුණන්න පුළුවන් කියා. එසේ කළ යුතු නම් මේ ප්‍රකාශන මාධ්‍යයෙන්ම මේ තරම් දුරක්‌ මා ආ යුතු නැහැ. මගේ රැයකරා ගමන කෘතියත් මුද්‍රණය කරලා තිබෙන්නේ පිටපත් සීයයි. තව සියයක්‌ මුද්‍රණය කර තියෙනවා කියනවා. ඒත් මිළදී ගන්න පොත් නැහැ. මුද්‍රණය හෝ අලෙවිය අඩු වුණාය කියා මම මගේ නිර්මාණකරණය ගැන අධෛර්ය වන්නේ නැහැ. දැන් මගේ පොත් දාහක්‌ විකිණිලා කියා ප්‍රචාරයක්‌ අරින්න පුළුවන් නමුත් ඉන් පළක්‌ නැහැ. කොහොම වුණත් කවියට විශාල ඇල්මක්‌ පාඨක සමාජයේ නැති බව අපි පිළිගත යුතුයි.

  • කාව්‍ය විචාරය පිළිබඳ ඔබේ ආස්‌ථානය කෙබඳු ද?
විචාර මතවාදවල තිබෙන යම් යම් අගතීන් හේතුවෙන් ඇගයුම් උළෙලවල පවා ගැටලු ඇති වුණා. පසුගිය දිනවල එබඳු දේ අප දුටුවා. විට්‌ගන්ස්‌ටයින් දාර්ශනිකයා පැවසූ පරිදි සත්‍ය යන වචනය ඕනෑම සන්දර්භයක බහා පාවිච්චි කරන්නට පුළුවන්. කවියේ සන්දර්භයත් ඒ ආකාරයෙන් විය යුතුයි. නමුත් අද බොහෝ විචාරකයන් අල්ල ගන්නේ වැරදි කොන් වලින්. තමන්ගේ මිතුරන්ගේ කෘති ඉදිරියටගෙන එන්න අවශ්‍ය විට පෙරහැරක්‌ වගේ ඒ ගැන කතා බහ කරනවා. මේ නිසා එක්‌ එක්‌ පුද්ගලයාගේ ප්‍රතිරූප ඔස්‌සේ යැම නොවේ නව මං ඔසසේ යැමයි කවියා කළ යුත්තේ. රීස්‌ ඩේවිට්‌ස්‌ පඬිතුමා කිව්වා අපි සෑම විටම කළ යුත්තේ අපව අභිබවා යැමට අනුන්ට අනුබල දීමයි කියා. මා ඒ කියමන වඩාත් හොඳින් අනුගමනය කරනවා. පුද්ගල චරිතයක්‌ ලෙස අදත් සටන්කාමී මංවල ගමන් කිරීමට මා කැමතියි. ඒත් නිර්මාණකරුවෙක්‌ ලෙස මම චක්‍රනාභියේ සිට සියල්ල නිරීක්‌ෂණය කරන්නෙක්‌ පමණයි.
http://www.divaina.com/2010/10/21/sarasavi-head.jpg

=============================== උපුටනය| දිවයින 2010.10.21
  • සංවාදය - නිරෝෂන් හැඳලගේ
 
===============================================================
නන්දන වීරසිංහගේ කවි මග සැතපුම් කණු

ගිං ‍ගඟේ විලාපය- 1984

කිරි සුවඳැති රාත්‍රිය- 1990 
රාජ්‍ය සම්මාන

සත්‍යකාම නම් වෙමි- 1994 
රාජ්‍ය සම්මාන

ගිරග- 1998 
රාජ්‍ය සම්මාන, ස්වාධීන සාහිත්‍ය සම්මාන

මහත් සඳ පිණි බිඳෙක- 2002 
රාජ්‍ය සම්මාන, විද්‍යෝදය සම්මාන

චන්ද්‍ර බිම්බ- 2005 ගොඩගේ සම්මාන, 
2005 රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මාන ප්‍රදානයේ ප්‍රශස්ත කෘති නි‍ර්දේශය.

සමස්ත කාව්‍ය නිර්මාණ කාර්යය වෙනුවෙන් 
2000 වසරේ බුන්කා සම්මානය
 
 

20131120

Facebook සටහන්




සැබෑ කලාකරුවෙකු
ඔහු තුළ ඇති සිහියත් උපේක්ෂාවත් නිසා
රාගයෙන් හා ද්වේශයෙන් මුළා නොවෙයි.
ඔහු රාගය හා ද්වේශය දකියි.
ඔහු අත්දැකීමක් සියුම්ව විඳියි.

ඔහු නිවන් මගෙන් පිට පනින්නේ
තමා දකින සත්‍යය
මිනිසාට පසක් කරන්නට
මායාවෙහි දවටන බැවිනි.

ඔහු නදිය ස්පර්ශ කරන නමුදු
නදිය තරණය නොකරයි... -


-------------------------------------------- සත්‍යය නම්
බුදුන් වහන්සේ දුටු ලෙසම
දුක තමයි.

කලාකරුවෙක්
දුක සුන්දර දෙයක් ලෙස විඳින නිසා
සත්‍යය ඇසුරු කළත්
ඔහු සත්‍යය සත්‍ය ලෙසම
ග්‍රහණය කරගන්නේ නැහැ.

එහෙත් ඔහු නිසා
තවත් බොහෝ දෙනෙක්
ආවේගයක් පහළ වුණාම
ඉන් වියරු නොවැටී
ගොරෝසු විදියට ප්‍රතික්‍රියා නොකර
සියුම් විදියට
හිත නිවා ගන්නවා.

ප්‍රේමයෙන් පැරදුන පෙම්වතෙක්
විරහ ගීයක් රස විඳිමින්
කඳුලක් හෙලුවොත්
ඒ ප්‍රේමය
වෛරයක් වෙන්නෙ නැහැ.

ඒ අතරෙම
ඔහුට සත්‍යය දකින්න තියන
අවස්ථාවත් මග හැරෙනවා.

--------------------------------------------

සැබෑ කලාකෘතියක් ඉදිරියෙත්
රස විඳින්නාගෙ සීමාව
පුලුල් නොවෙනවා නම්
කලාකරුවාගෙ වරදක් නෙවෙයි..ඒ.

හිරු පිපුණත් පුරුදු සේ
නොපිපෙනවනම් මල්
හිරු නොවෙයි
වැරදි කරු.

--------------------------------------------
http://theinspirationroom.com/daily/commercials/2009/4/stihl-deathbed-scene.jpg
තාත්තා කෙනෙකුට
පුතෙක් වෙනවාට වඩා
මිනිසෙකුට මිනිසෙක් වීම උතුම්.

Read the story
-------------------------------------------- -------------------------------------------- 

Facebook සමූහය වසා දැමීමට තීරණය කළ
ඇඩ්මින් හිතවතෙකුට...
---------------------------------------------
https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/1475923_10200954632574750_1322270530_n.jpg
සෙක්කුවක් හදන්නෙ තෙල් හිඳින්න වුණාට
කොල්ලො රොක් වෙන්නෙ
විනෝදෙට සෙක්කුව පදින්නයි.

අදින එකා හරකෙක් නම්
පදින එවුන්ගේ අඬහැරේට
තෙල් නැතත්
සෙක්කුව අදින්න පුලුවන්.

කොප්පරා දන්නෙත් නැති
තෙල් දන්නෙත් නැති
කොල්ලො ටිකක් සෙක්කුව පැද්දට
හිඳෙන තෙලක් නැහැ.

ඉඳල හිටල
තෙල් ටිකක් හිඳගන්න කියල
කොප්පරා ටිකක් හොයාගෙන එන
සිහි නුවණ තියන කෙනෙකුට
තෙල් ටිකක් හිඳල දීල
සැනසිල්ලෙන් ඉන්න.....

සෙක්කුව ඔහෙ තියෙන්න අරින්න.

===============================================================

 කුඩා කල්ලි රැසක් එක්ව
ප්‍රබල කල්ලියක් වටා සුහදව රැස්වෙලා
ශීලාචාර අන්දමට කා කොටා ගැනීම
එජා සංවිධානය, පාර්ලිමේන්තුව මෙන්ම
ආගමික සංවිධාන ජාලවලත්
දකින්නට පුලුවන්.

අතුරු කල්ලි එකට රැස්වෙන
මේ අපූරු ප්‍රවණතාවය
පාර්ලිමේන්තුව තුළ හැරුණාම
ඉතාම සාර්ථකව දකින්නට පුලුවන් වෙන
එක් ප්‍රබල තැනක් ලෙස
මත්පැන්හලක් හඳුන්වන්නට පුලුවන්.

මත්පැන් ශාලාවක
එක මේසයක සිදුවෙන දේ
අනික් මේසවලට අදාළ නැහැ.
ඔවුන් කතා කරන්නෙ
කල්ලිය පවත්වාගෙන යන්නයි.
කතාකරනදේට අරමුණක් හෝ
තේරුමක් තිබිය යුතු නැහැ.
මත්පැන් බොන අය නිතර ගැටුණත්
තමන් කරන්නෙ මොනවාද කියල
කවුරුවත් හරියට නොදන්න තැනක
ගැටුමක් වුණත් දුර දිග යන්නෙ නැහැ.

එවැනිම මානසිකත්වයකින්
කල්ලි රැසක් එකට රැස්වෙන
එකට රැස්වී තමා අමතක කරගන්නා
අති සාර්ථකම සමාජ ශාලාව බවට
ෆේස්බුක් සමාජ ජාලය පත් වෙලා තියනවා.

සමාන සිතුම් පැතුම් ඇති සාමාජික පිරිසක්
ප්‍රබල ඇඩ්මින් කෙනෙකුට ආකර්ෂණය වුණ
ඇඩ්මින්වරු පිරිසක් පවත්වාගෙන යන
ෆේස්බුක් සමූහවලත් සිදුවෙන්නෙ
කොප්පරා කියා හිතන යමක් යොදාගෙන
හිඳෙන තෙලක් නැතත්
සෙක්කුව හැඟීමෙන් පැදීමයි.

කිසියම් අරමුණක් හෝ කාර්යයක් මුල් කරගෙන
සිය කල්ලි ගැසීමේ අවශ්‍යතාවය
මුදුන් පමුණුවා ගන්නා
ෆේස්බුක් සමාජශීලීන්ට තියන තරම්
කල්ලි ගැසීමේ පහසුකම්
වෙනත් කිසිම සමාජ ශාලාවක
දකින්නට නැහැ.

==========================================

විසංස්කෘතික ජීවිතයකට
මිනිසුන් ඇලුම් කරන්නෙ
බේබද්දන්, මැරයන් මෙන්
අත්තනෝමතිකව
හැසිරෙන්න පුලුවන් නිසයි.

බහුතරය අදාන්ත වුණාම
දුර්වල වුණාම, පිරිහුණාම
සංස්කෘතිය පිරිහෙනවා.

==========================================
ජාතියක් විදියට පෙළෙන
අසාධ්‍ය රෝග වලට

පුද්ගලයන් විදියට විසඳුම් දෙන්න බැහැ.
පුද්ගලික මට්ටමෙන්
ඒ නිහීන රෝග වලට
රැල්ලට ගොදුරු වීමෙන්
අපිව මුදාගන්න
අපේ විරෝධාකල්ප ඇති.

ඉන් එහාට දෙයක් කරන්න ගිහින්
සෙක්කුව පදින අසරන ජනතාවට
අපිත් එකතුවුණා කියලා
වෙන හොඳක් වෙන්නෙ නැහැ.

විඳින දුක ශක්තියක් කරගෙන
ඔවුන් නොසැලී ගතකරන ජීවිතයට
ගරු කිරීම හැර
වෙන කළහැකි දෙයක් නැහැ.කුමාර..

කතා කිරීමට වඩා
ඒ හැඟීම පද වැලකට නැගුවොත්
එයින් වැඩි ප්‍රයෝජනයක් වෙයි.


http://sinhala-lyrics.com/slyrics/files/Ma_Thotin_Ena_Deepika.jpg
මේ ගීතය රස විදිමින් රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ ඉස්මතු කළ කරුණක් මතක් වුණා. ඔහු කියන්නේ 'වරක් දැක හිත නිවා ගන්නට දුවේ ඩිංගක් හිනැහියන්' කී පලියට සරෝජලාට හිනැහිය නොහැකි බවයි.-
Kumara Liyanage
-------------------------------------------------------
බුදුන් වහන්සේ වරක් කිව්වා,
කිඹුල්වතින් එන සුළඟත් සැපයි කියලා.
ඒක ස්වාභාවික හැඟීමක්..
අම්මා තාත්තා මෙන් සම්බන්ධයි.
අම්මා තාත්තා වුණත්
බලය ලබන්නට පාවා දෙන
දේශපාලනඥයන්ගෙ දූෂිත වදන් වලින්
අපේ හිත කිළුටු කරගත යුතු නැහැ.

අපේ හිතේ අ
පි ගැන තියන ලොකු කම
එවැනිම හැඟීමකින් ඉන්න
තවත් කෙනෙකුට දනවන්න ගියාම
ප්‍රශ්න එනවා.

මම මට ලොකුයි..
මගේ ගම, රට, ජාතිය මට ලොකුයි.
ඔබේ ගම, රට, ජාතිය ඔබට ලොකුයි.
සමහර දේවලින් අපි පෑහෙන නිසා
නොපෑහෙන එවුන්ට අපිව දනවන්න
අපි කල්ලි ගැසිය යුතු නැහැ.

සරෝජා විඳිදිත්
රත්නශ්‍රීට ප්‍රශ්නයක් වෙන්නෙ...
කුමාරට ප්‍රශ්නයක් වෙලා තියෙන්නෙ,

පාක්ෂිකව සිතීමයි.

කිසිවෙකු තමන් ලොකු කරගෙන
හෙළා දකින පිරිසක්
තමන්ගේ කර ගැනීමත්
තමන් ඒ හෙළා දකින පිරිසෙන්
කෙනෙක් වීම වගෙයි.

තමන් ලොකු කරගන්නා තැනත්තාත්
ඊට විරුද්ධව නැගී සිටින්නාත්
පෙළන්නේ එකම ආවේගයක්.

දෙගොල්ලම අවි දරන්නෙ
තමන් වෙනුවෙන්.

මහින්ද සරෝජා ලියල තියෙන්නෙ
එවැනි දර්ශනයකින් නෙමෙයි.
ඔහු පාක්ෂික නැහැ.
ඒ ගුරුවරියත් දැරියත් අතර
සිංහල දෙමළ ප්‍රශ්නයක් නැහැ.

ඒක ලෝකෙ ඕනම කෙනෙකුට පොදුයි.
ඒක කුඩා දරුවෙකුගෙ සහ
ඇගේ ගුරුවරිය අතර කතාවක්.
ඔවුන් දිහා ජාතිවාදීව බැලුවොත්
"ඔය කොටි පැටියට කිරි පොවන්නෙ නැතුව
යන තැනකට තොලොංචි වෙයන් ගෑණියේ,
මැරුම් නොකා"
කියල කියන්න පුලුවන්.

ජාතිවාදයට විරුද්ධව බලනවානම්
රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ කීවාක් මෙන්
'වරක් දැක හිත නිවා ගන්නට දුවේ ඩිංගක් හිනැහියන්'
කී පලියට සරෝජලාට හිනැහෙන්න බෑ කියන්න පුලුවන්.

සත්‍යය සරෝජා පමණක් නොවෙයි.
සරෝජා කියන්නෙ මහා සිතුවමක
එක පුංචි තිතක් විතරයි.

රත්න ශ්‍රී දක්ෂයි කියල
මම පිළිගත්තට
ප්‍රෙමකීර්තිට වගේ
ළයාන්විත බැඳීමක්
නොසැලෙන ගෞරවයක් දැනෙන්නෙ නැහැ..
ලංකාවේ පහළවූ ලේඛකයන් අතර
ළයාන්විත බවින් ඉහළම ලේඛකයා
ප්‍රේමකීර්තියි.
මා ඔහු ගැන පුන පුනා කියන්නේ
සරෝජා ගීතය
ඔහුගේ ගීතත් අභිබවා යන නිසයි.
මහිනද ප්‍රේම් අහලකින්වත් තියන්න බැහැ.
ඒත් මේ ගීතය
ඔහුටත් අභියෝගයක්.

රත්න ශ්‍රී සහ සුනිල් ආරියරත්නයන්
ජීවිත කාලය පුරා ලියන්නට
උත්සාහ කරන වර්ගයේ ගීතයක්
ඉතා පුලුල්ව සහ ගැඹුරින් දැකලා
ඉතාම සරලව
ප්‍රේමකීර්ති මෙන් නිරායාසයෙන්
ලියල තියනවා.

සරෝජා අහද්දි මට දැනෙන හැඟීම
සදාතනිකයි. අකාලිකයි.

මට දැනෙන හැඟීම කරුණාවයි.
ඒ ගුරුවරියත් දැරියත් දෙදෙනාටම
ඒ කරුණාව හිමියි.

රත්න ශ්‍රී හෝ
ඔබ කතා කරන කෝණය කාලීනයි.
ඔබේ තියෙන්නෙ ද්වේශයක්.
ද්වේශය තාවකාලිකයි.

ද්වේශය ජාතියකට අයිති නැහැ.
දුක ජාතියකට අයිති නැහැ.
භය ජාතියකට අයිති නැහැ.
ඒ අතින් සිංහල දෙමළ දෙගොල්ලම
එක පංතියේ.

සත්‍යය පාක්ෂික නැහැ.
සරෝජා ගීතය පාක්ෂික නැහැ.
රත්න ශ්‍රී දකින අඩුව ඒකයි

===============================================

මිනිස්සු හැමෝම එකයි..

හොඳ මිනිස්සු නැහැ..

හොඳ මිනිස්සු කියන්නෙ
නරක පාලනය කරගත්ත මිනිස්සු..
http://sansaranee.blogspot.com/2012/12/blog-post_1370.htm

===================================================

මිනිසෙකුට මිනිසෙක් වීම උතුම්.


http://theinspirationroom.com/daily/commercials/2009/4/stihl-deathbed-scene.jpg
තාත්තා කෙනෙකුට පුතෙක් වෙනවාට වඩා
මිනිසෙකුට මිනිසෙක් වීම උතුම්.
------------------------------------------------------------------

මානව ගුණයෙන් යුතු සැබෑ කතාවක්

මහාචාර්ය සුනන්ද මහේන්ද්‍ර

කතාව පටන් ගැනුණේ බ්රූක්ලින් නගරාන්තරයේ වීදි කොනකයි.

වැඩිමහල් මිනිසෙක්, පාරේ පැත්තක සිට අනිත් පැත්තට යද්දී ඇද වැටුණා. ගිලන් රථයක් ඉක්මනින් ගෙන්වා කින්ග්ස් කවුන්ට් රෝහලට ඇතුළු කරනු ලැබුවා. එහිදී කෙමෙන් සිහිය ලද ඔහු විටින් විට තම පුතා අමතා තිබෙනවා.

රෝහලේ හදිසි වාට්ටුවේ වැඩ කටයුතුවල නියැළී සිටි එක්තරා හෙදියකට ඔහුගේ පොඩිවුණු බොහෝ වරක් කියවන ලද ලියුමක් කියවන්නට ලැබුණා. ඒ අනුව මේ කියන පුතා උතුරු කැරොලිනාහි නාවික භටයකු (Marine) බව දැනගත්තා.

දැනගන්නට ලැබුණු හැටියට නම් ඔහුට වෙනත් නෑදෑ කෙනකු හිටිය වගක් පෙනුණෙ නෑ.

රෝහලේ සිටි කෙනෙක් බ්රූක්ලින්හි රතුකුරුස කන්තෝරුවට කතා කෙරුවා. කතා කරලා මේ ලියුමෙන් හැඟවුම් කරන උතුරු කැරොලිනාහි මැරියන් (නාවුක) සේනාංක කඳවුරට දන්වනු ලැබුවා. මෙහෙම කරන්නට සිදුවුණේ වැඩි කාලයක් ඉතිරි ව නොතිබූ නිසා. ලෙඩා මියැදෙමින් සිටියා. පණිවුඩය අසන රතුකුරුස නිලධාරියා සහ තවත් නිලධාරියෙක් නියමිත තැනට ජීප් රියක නැඟී ගමන් ගනු ලැබුවා. ඔවුනට මේ කියන තරුණ පුත්‍රයා යැයි සිතිය හැකි පුද්ගලයා ඔබ මොබ සක්මන් කරමින් සිටිනු දැකගත හැකිවුණා. ඔහු කැඳවා වහා නියමිත වෙලාවට ගුවන් තොටුපළට ඇරලනු ලැබුවා. ඒ අනුව ඔහුට තමන්ගේ මියැදෙමින් සිටින පියා දැක බලාගන්නට පුළුවන් වේයයි නිගමනය කෙරුණා.

තරුණ නාවුක භටයා කින්ග්ස් කවුන්ට් රෝහලේ ඇතුල් වන දිනට ළඟා වෙන විට හැන්දෑව යම්තමින් පසුවී තිබුණා. වෙහෙස කර බැල්මකින් යුතු සෙබළා කැටුව එක්තරා හෙදියක් අර මියැදෙමින් හුන් පුද්ගලයාගේ ඇඳ අසලට ගමන් ගත්තා.

”මෙන්න ඔබේ පුතා ඇවිත්” ඇය මහල්ලාට පැවසුවා. ඇයට ඒ වදන් කීප වරක් ම කීමට සිදුවීමෙන් පසු ව ය මහල්ලා යම්තමින් දෑස් හැර බැලුවේ. හෘදය පීඩනයෙන් ඇතිවුණු වේදනාව හා කම්පනය හේතුවෙන් මහල්ලාට හමුදා ඇඳුමින් සැරසී සිටි තරුණයා පෙනුණේ යම්තම් අඩවන් එළියේ ය. ඔහු සිටගෙන සිටියේ ඔක්සිජන් ඒකකයෙන් පිටත. ඔහු තම අත දික්කළා. නාවුක භටයා තමන්ගේ අත මහල්ලාගේ හිරිවැටී තිබූ බෙහෙවින් ඔත්පළ වියළි අතින් අල්ලා ගත්තා. එසේ කොට මිරිකා තම ආදරයේ හා දිරි ගැන්වීම පෙන්නුම් කළා. හෙදිය පුටුවක් ගෙන ආවා. නාවුක භටයාට ඔහු අසල හිඳ ගැනීමට පුළුවන් වුණා.

රෝහල්වල ගෙවෙන රෑ කල දිගුයි. එහෙත් නාවුක භටයා අයහපත් ලෙස එළිය කරන ලද වාට්ටුවේ මුළු රැයක් පහන් කෙරුවා. ඔහු මහල්ලාගේ අතින් අල්ලාගෙන බලාපොරොත්තු හා ශක්තිය ලැබෙන පරිදි වදන් කියමින් කල් ගත කළා. එතැනට පැමිණෙන හෙදිය ඔහු අමතා කියා සිටියේ විටින් විට එතැනින් බැහැර ගොස් විවේක ගෙන පැමිණෙන ලෙසයි. ඔහු එය පිළිගත්තේ නැහැ.

හෙදිය එතැනට එන හැම අවස්ථාවකදීම නාවුක භටයා එතැනම රැඳී සිටිනු දැක ගත හැකිවූවා. ඇය ගැන තැකීමක් නොකරමින් ද, එක ම ඔක්සිජන් සිලින්ඩරය ශබ්ද ආදිය – හා රෑ වැඩකරන අයගෙන් නැඟෙන හිනා, ලෙඩුන්ගේ විවිධාකාර කෙඳිරීම්, ගෙරවීම් ආදිය ගැන ගණන් නොගෙන ඇඳ අසලට ම වී සිටියා.

ඇය පැමිණි විට ඔහු මුදු වදන්වලින් යමක් පවසනු ඇසුණා. මියැදෙමින් හුන් මිනිසා කිසිවක් කියනු ඇසුණේ නෑ. ඔහු සිටියේ තම පුතුගේ අත තරයේ අල්ලා ගනිමින්.

අරුණු නැඟෙන්නට ආසන්න ව තිබියදී ගිලනා මිය ගියා. නාවුක භටයා තමන් අල්ලා සිටි මහල්ලාගේ පණ නැති අත ඇදමත රැඳෙව්වා. එසේ කොට සිදුවූ දේ කීමට හෙදිය මුණ ගැසීමට ගියා.

ඇය තමන්ට කළ හැකි දේ ඉටු කරමින් සිටියදී ඔහු දුම්වැටියක් දල්වා ගත්තා. එය තමන් රෝහලට පැමිණි පසු දල්වාගත් පළමු සිගරැට්ටුවයි.

ඇත්තට ම, ඔහු හෙදියන්ගේ කාර්යාලයට ගමන් කළා. ඇය කාරුණික වදනින් ඔහු ඇමතුමා. තම ශෝකය ද ප්‍රකාශ කළා. එහෙත් නාවුක භටයා ඇයට බාධා කොට මෙසේ ඇසුවා.

”කවුද ඒ මනුස්සයා?”

”ඒ ඔබේ තාත්තා” ඇය කැලඹිලි ලෙස ප්‍රතිචාර දැක්වූවා.

”නෑ, ඒ මගේ තාත්තා නොවේ, මීට ඉස්සෙල්ලා ජීවිතේ කවදාවත් මම ඒ මනුස්සයා දැකලා නෑ.”

”එහෙමනන් මම ඔබ කැටුව ඒ මනුස්සයා ළඟට යන කොට මොකුත් ම නොකිව්වේ ඇයි?” හෙදිය ඇසුවා.

”මට මුලින්ම දැනුණා මොකක්දෝ වැරැද්දක් වෙලා තියෙන වග. ඒත් එක්ක ම මට හැඟුණා ඒ මනුස්සයාට අවශ්‍යයයි තමන්ගේ පුතාව ළංකරගන්න. ඒ වෙලාවේ ඒ මනුස්සයාගේ පුතා ළඟපහළක සිටියෙත් නෑ.

ඒ මනුස්සයා හුඟාක් අසනීප බව දැනගත්තු වේලාවේ මට හිතුණා, මම එයාගේ පුතා ද නැද්ද කියන එක නොවේ උවමනා. මාවයි උවමනා කරන්නේ කියලා. ඒ ගමන මම නතර වුණා.”

එසේ කීමෙන් පසුව නාවුක භටයා රෝහලෙන් බැහැරට ගමන් කළා දවස් දෙකකට පසුව ‘රුටින් මැසේජ’ නමින් හඳුන්වන නිල හසුනක් උතුරු කැරොලිනාහි නාවුක හමුදාවෙන් ලැබුණා. ඒ අනුව බ්රූක්ලින් රතුකුරුස සමාජය දන්වා සිටියේ නියම පුත්‍රයා තම පියාණන්ගේ අවමංගල්‍යයට එන බව ය. දැනගැනීමට ලැබුණේ එක ම නමක් ඇති නාවුක සෙබළුන් දෙදෙනකු හා එක ම හමුදාංක ඇති සෙබළුන් දෙදෙනකු ඒ කඳවුරේ සිටින බවයි. සේවා ලැයිස්තු කාර්යාලයේ කිසිවෙක් විසින් එළියට ඇද ඇත්තේ වැරදි ලේඛනයකි.

එහෙත් වැරදි ලෙස පැමිණි නාවුක සෙබලා නියම වෙලාවට නියම ලෙස නියම පුතා ලෙස පෙනී සිටියා. ඔහු ඔප්පු කළා අද්විතීය මානවීය ගුණයක් ලෙස තම මානව කලාව ඉටු කළ යුතුය යන කාරණය.

(Reader’s Digest සඟරාවේ (ඔක්. 1965) පළ වූ Night Watch ඇසුරිනි)
silumina. 2011 04 24